Psychoterapia

jest formą osobistej pracy nad problemami i trudnościami rozpoznanymi podczas wstępnych konsultacji. Podczas terapii indywidualnej, koncentrujemy się na rozumieniu siebie, tak aby w możliwie świadomy sposób tworzyć warunki do zmian we własnym życiu. Psychoterapia indywidualna odbywa się z częstotliwością jednego (w niektórych przypadkach dwóch) pięćdziesięciominutowych spotkań w tygodniu. Czas trwania terapii zależny jest od specyfiki problemów i ustalany jest indywidualnie.

dedykowana osobom, które doświadczając trudności w obecnym związku gotowe są zmierzyć się z pracą nad rozumieniem przyczyn tych trudności oraz wypracować konstruktywne sposoby radzenia sobie z nimi. Główny obszar terapii par koncentruje się zazwyczaj na wzajemnej komunikacji, uważnym słuchaniu , rozumieniu własnych potrzeb i wyrażaniu oczekiwań, przepracowaniu zranień oraz budowaniu relacji opartej na wzajemnym szacunku, życzliwości i akceptacji.

skierowana dla osób, które doświadczają trudności w relacjach interpersonalnych. Główny obszar trudności poruszanych podczas terapii grupowej dotyczy zazwyczaj:

• Radzenia sobie z lękiem i wstydem
• Radzenia sobie ze złością
• Radzenia sobie z przygnębieniem i smutkiem
• Radzenia sobie z krytycznym i umniejszającym obrazem siebie
• Tworzenia trwałych i satysfakcjonujących relacji interpersonalnych
• Tworzenia zdrowego obrazu JA

Grupa stanowi środowisko terapeutyczne tworzące warunki do bardziej uważnego rozumienia siebie i innych osób oraz uświadamiania własnych ograniczeń i trudności związanych z relacjami społecznymi. Prowadzę psychoterapię grupową w oparciu o integrację głównych kierunków psychoterapii interpersonalnej, humanistycznej, egzystencjalnej, Gestalt oraz poznawczo – behawioralnej.

przed podjęciem terapii z dziećmi lub młodzieżą, pierwsze spotkanie konsultacyjne organizujemy wspólnie z rodzicem lub rodzicami bez obecności dziecka. Podczas konsultacji ustalamy również czy zasadne będzie rozpoczynanie terapii z dzieckiem, a jeśli tak ustalamy obszar ewentualnej terapii.  Zdarza się jednak, że wspólnie dochodzimy do wniosku, że angażowanie dziecka w terapię może nie być konieczne. Staramy się wówczas wspólnie z rodzicami wypracować takie strategie tworzenia z dzieckiem relacji, które miałby skorygować ewentualne deficyty lub zaburzenia.